Perfectionistisch en ULTRA zorgzame vrouw!

Perfectionistisch en ULTRA zorgzame vrouw!

Perfectionistisch en ULTRA zorgzame vrouw, kaliber #controlefreak.

Ik ken zeer weinig vrouwen met zo’n groot hart en een arbeidsethos waar je U tegen zegt.
24/7 beschikbaar, geeft veel en vraagt veel > vooral van zichzelf.

Nyn, ik wil bij jou een hei-sessie doen. Dat is goed, je komt en dan zien we waar de hei-sessie ons brengt. Zo geschiedde, we liepen achter mijn huis de hei op en belanden al gauw in een mooi gesprek. En waar “zij” soms ook goed aan de oppervlakte kan blijven, mocht ik nu dichterbij komen.
Ze vertelde over haar ouders, die op haar 21e jaar zijn gescheiden en daarna nooit meer (een goed) contact hebben gehad. Wat dit met haar heeft gedaan, hoe het haar heeft gevormd en dat vooral het contact met haar vader een hele lange tijd niet goed is geweest. Drank, roken, verwaarlozing, het “dochter zijn” was voor haar vanaf de scheiding van haar ouders > voorbij. Toch bleef ze hem innerlijk trouw. Toen hij letterlijk aan de rand van de andere kant stond en zij, tegen zijn wil, toch de ambulance heeft gebeld durfde hij ook nog te zeggen; als je dat doet, hoef ik je nooit meer te zien. Toch heeft ze de ambulance gebeld. Haar vader is wel overleden.
Ze is dol op haar moeder, een fijne band. Haar broer heeft overal een mening over, een arrogante betweter.

We komen op een open vlakte met prachtige stenen, beetje “hunebed” in het klein.
Ik stel voor om haar familie eens visueel te maken door middel van een opstelling en leg uit wat we gaan doen. Ze is eigenlijk wel nieuwsgierig. Ik laat haar voorwerpen uit het bos kiezen en neerleggen t.o.v. van elkaar. Ze kiest voor vader een “gesplitste’ niet al te dikke tak. Moeder een enkel stuk hout en voor haarzelf een “blaadje” die ze vervolgens op een hellend vlak neerlegt. Boven haar ouders. Haar broer hoeft er voor haar niet bij, die heeft toch altijd overal een mening over. Leg hem er anders toch maar bij. Broer wordt lekker op een afstandje neer gelegd > zo!
En dan zie ik vertwijfeling in haar gezicht, wat gebeurd er. 

Al gauw wordt door de opstelling duidelijk dat moeder niet volledig aanwezig kan zijn. Ze verteld dat moeder voor haar en haar broer verschillende miskramen heeft gehad. Als ik op de plek van moeder ga ervaren, check ik ‘op die plek” helemaal uit van rest mijn gezin. Dat klopt wel zegt ze, mijn moeder kijkt altijd weg, heeft er geen mening, zegt eigenlijk niks. Op de plek van haar moeder kan me alleen maar richten op de kinderen die het niet gered hebben, daar zit de eerste beweging. Een diepe buiging voor deze kinderen, als jullie wel waren geboren, waren wij er niet geweest #hardwerkenvoorjebestaansrecht? #bewijsdrang?

Als we hierbij stil hebben gestaan, ontstaat er ruimte. Als ik vraag of ze een leeftijd aan haar “blaadje” kan koppelen, zegt ze direct, 21, pling! Ik laat haar een voorwerp kiezen voor de volwassen versie van zichzelf en deze in haar opstelling neerleggen. Het wordt duidelijk dat zij, net als haar broer keihard werken vanuit een “jonge adolescenten” positie. En het word tijd om vanuit de volwassen versie vrij te mogen leven. Ze gaat nu zelf op de plek staan van haar “volwassen versie” en pas dan gaat ze VOELEN > ik weet het nu even niet Nyn. Nee, dat begrijp ik wel. Dat voelt ineens anders, de volwassen jij. Ik laat haar daar staan, alleen. En op een afstandje observeer ik wat er gebeurt, ik zie onzekerheid – verwarring. Ik laat haar, haar jongere versie van zichzelf insluiten en omarmen, door zinnen te zeggen als; ik zie je. Ik zie dat je hard hebt gewerkt. Door jou ben ik geworden wie ik nu ben. Het word tijd om samen verder te gaan. En; ik laat je niet meer alleen. Er ontstaat ontspanning in haar gezicht.

Ze draait zich om naar moeder ~ Lieve mama, lieve mama, ik ben je dochter ~ Daar komen de tranen die al jaren verborgen zitten van al het verdriet dat ze heeft gehad omdat haar ouders er mentaal niet meer voor haar konden zijn. Er ontstaat inzicht & zelfliefde op een ander niveau. Voor nu is het even genoeg.

~ Door je moeder wordt het leven doorgegeven, wie zich innerlijk afkeert van zijn moeder, keert zich af van het leven. Wie zijn of haar moeder insluit met al het mooie en minder mooie, trekt het geluk aan, straalt en wordt bemind~

~ Door je vader innerlijk aan te nemen in je systeem, met alles wat daarbij hoort, ontstaat daadkracht & ambitie. Door je vader zijn plek te ontzeggen, ontstaat bewijsdrang. Het goed/beter willen doen dan de ander ~

En hoe zich dat in het leven vertaalt is voor iedereen anders. Zit daar de zogenaamde “arrogantie” van je broer? En is het echte arrogantie, of wil hij gewoon heel graag laten zien wat hij weet en kan? Ben jij daarom met een 9,5 voor je meest recente examen geslaagd? Ben jij altijd voor alles & iedereen beschikbaar, gaat het altijd goed en is het best lastig om nee te zeggen? Dat is hard werken. Neem alle tijd die je zo verdiend om dit te onderzoeken.

Ik ben dol op je en heb een groot respect voor je.

Liefs Nynke

Bron-Kracht ~ Inzicht & Vrijheid

Ik begeleid je graag tijdens jouw opstelling. En daarna om datgene wat in beweging is gekomen te onderzoeken en misschien te duiden. 

#systemischwerken #familieopstellingen #persoonlijkegroei #systemisch #inzicht

Afscheid nemen bestaat wel!

Afscheid nemen bestaat wel!

Het is vandaag precies 9 jaar geleden dat mijn vader op oudejaarsdag overleed.

Ik had toen al een poos geen contact met hem. Hij woonde met zijn vrouw ergens net over de grens in Duitsland. Er waren veel dingen ons pad was gekomen, waar wij totaal verschillende ideeën en gevoelens over hadden. Zijn leefstijl, waaronder alcoholgebruik, had het er voor ons beide niet makkelijker op gemaakt. Ik heb wel een fijne, warme en liefdevolle jeugd gehad.

Mijn zus en ik werden ergens half januari 2016, 2,5 week na zijn overlijden, per mail ingelicht door zijn vrouw. Hij was toen al gecremeerd. Volgens haar was de boodschap; je vader wilde geen afscheid en ik mocht jullie niet informeren. Dat laatste geloofde ik direct. Alleen om dat nu ook zo op te volgen… dat vond ik wel een lastige. Hij was tenslotte wel MIJN vader.

Hij heeft deze wereld “alleen” deze verlaten. Ook zonder afscheid van zijn eigen broertje en zusje. Geen briefje, niks. Ik weet ook niet op welke manier ik wel afscheid had willen nemen, maar zo had ik het niet bedacht. Ik heb er geloof ik één keer om gehuild. Verder voelde ik toen veel boosheid, verwarring en frustratie.

Als ik echt incheck bij mezelf, ben ik nooit heel goed geweest in afscheid nemen. “Gewoon” even dag zeggen als je weg gaat. Afscheid nemen van een werkgever. Het lijkt wel of ik dan een laagje “schuld” voel. Maar voor wat of wie voor ik dan schuld. En is het wel schuld? Of is het schaamte? Ik voel me er gewoon ongemakkelijk bij. Ik vertrek liever met de stille trom.

Inmiddels weet ik dat “afscheid nemen” erbij hoort. En je voor “afscheid nemen”, of het beëindigen van iets, de tijd mag nemen. “Afscheid nemen” is een essentieel onderdeel van het proces in een relatie, in welke vorm dan ook.

Net als het verwelkomen. Het bewust starten en stoppen van een proces, maakt je meer aanwezig in het moment. “Goedemorgen” als je beneden komt. “Slaap lekker” als je de dag afrond. Je collega verwelkomen die ‘s ochtends binnenkomt. En een fijne avond wenst, in de avondstond.

Maar ook het “laten gaan” van die geweldige medewerker, als hij of zij een nieuwe droombaan heeft gevonden, net zoals je het enorm zag zitten toen je deze collega je bedrijf binnen hengelde!
Neem afscheid als de tijd rijp is.

En de sterspeler van je team, gun hem of haar een passende plek als je voelt dat het tijd is. Of andersom, hij of zij trekt het niveau net niet. Laat hem of haar in liefde gaan. Je hebt alles gegeven, het past niet meer en dan is het tijd om afscheid te nemen. Het beëindigen van een relatie, of verhuizen naar een andere woning. Hoeveel vrouwen zijn er die een abortus hebben gehad, of een kindje zijn verloren. Neem afscheid. En dat kan op allerlei manieren. Het hoeft niet groots of opvallend. Klein en ingetogen kan ook.

Het “bewust” doorgaan naar een volgende fase, maakt dat je leven overzichtelijker & intenser wordt. En daar hoort afscheid nemen bij, ook als het pijnlijk is.

Het maakt je “vrij” om verder te gaan. Het is essentieel om weer volledig in de volgende fase aanwezig te kunnen zijn.

Als ik nu terugdenk aan het feit dat mijn vader, zonder afscheid, de wereld heeft verlaten, vind ik dat vooral intens verdrietig. Voor hem en ook voor ons. En het afscheid nemen gaat voor mij met kleine ritueeltjes, een moment van stilstaan in de natuur, kijkend naar mijn eigen kinderen, een kaarsje aansteken. Soms komt er willekeurig iets voorbij en dan sta ik stil bij mijn vader. Inmiddels hangt deze foto bij ons in huis, en kan ik er met liefde en trots naar kijken. En voel ik weer warmte en kracht.

Voor aankomend jaar staat het plannen van een “Brunink” reünie op mijn lijstje. En ik voel aan alles dat ik dat spannend vind, maar ook nieuwsgierig ben.

Voor vandaag neem ik eerst maar eens afscheid van dit jaar! Eentje waar ik met een goed gevoel op terugkijk. Voor mij krijgt dit jaar een 8,5💫💥💞!

Alles heeft een houdbaarheidsdatum.

Heb jij het gevoel dat er ergens nog een laagje zit? Een opstelling is een krachtige methode om te zien wat er in jouw (familie) systeem leeft. En om daarna nog vrijer te kunnen leven! 24 januari staat de eerste Opstellingendag voor dit jaar gepland, we hebben voor die dag nog 1 plekje om iets in te brengen.

www.bron-kracht.nl

#systemischwerken #familieopstellingen #persoonlijkegroei #systemisch #inzicht

Hoe goed kun jij verwachtingen bijstellen in het moment en daar oké mee zijn?

Hoe goed kun jij verwachtingen bijstellen in het moment en daar oké mee zijn?

Nou ik ging eergisteren dus echt compleet de mist in… ik was met 2 vriendinnen bij een lezing van @brambakker over:  ~Trauma’s die niet van jou zijn~.

Ik had er zin in en was vooral benieuwd naar zijn manier van “aanvliegen” op dit onderwerp. Na een vrij korte, staccato intro van de mevrouw van de locatie gingen we van start. Het zou een interactieve avond worden.

Bram deelde zijn ervaringen en bevindingen als psychiater uit zijn verleden en maakte ons er veelvuldig op attent dat de pillen van de industrie niet de oplossing zijn van een trauma. Daar ga ik helemaal in mee. Maar na een half uur hierover, merkte ik dat ik afhaakte en vooral een beetje geïrriteerd werd door het hameren van Bram op de nadelen van antipsychotica en het verdienmodel van de farmaceutische industrie.
Hij zei er wel bij, dat in sommige gevallen antipsychotica of cognitieve gedragstherapie dan ook wel een oplossing kon zijn. Maar de boodschap was duidelijk.

Toen iemand anders in de zaal een opmerking maakte over het bovenstaande, dat het allemaal wel een beetje lang duurde en ze dacht dat ze voor iets anders was gekomen vanavond, kon ik los.
Ik weet niet wat me bezielde, maar ik vond ook dat we nu wel genoeg onderricht waren over de farmaceutische industrie. Ik kwam voor het onderwerp; “Trauma’s die niet van jou zijn” toch.

Dus hup, daar ging ik… Ja Bram, ik vind dat we jouw mening nu ook wel genoeg hebben gehoord over de industrie. Het gaat hier nu al een half uur over, kunnen we door? Ik ben helemaal afgehaakt. We zitten hier met een zaal vol weldenkende mensen, die het afzeiken van het één niet nodig hebben voor een gefundeerde mening over het ander toch?
Ai helemaal niet aardig natuurlijk en totaal onnodig. En als Bram daar de vertaalslag naar Trauma, met grote T of kleine T had gemaakt, dan was hij de koning geweest.

Maar Bram reageerde onmiddellijk door te zeggen dat HIJ daar toch ook maar z’n best stond te doen (kleine jongetje?) en dat ik hem aan z’n moeder deed denken.

Dankjewel Bram, jij deed mij aan m’n vader denken!

Dat laatste heb ik niet gezegd, dat inzicht kwam iets later.

Ik werd enorm getriggerd door deze man. De veel te lange intro en zijn belerende manier van spreken. Nu deed ik dus exact hetzelfde terug, door hem op z’n nummer te zetten en te zeggen wat ik ervan vond.

Waarom bleef ik niet gewoon achterover leunen op die kutklapstoelen, in m’n volwassen Nynke positie? Wat gebeurde daar? Mijn hele lijf reageerde, ik kreeg rode wangen en zweet onder m’n oksels. Bij welke betweter was ik hier aanbeland, dat wilde ik tegen hem schreeuwen.

Het lukte me redelijk om weer met mezelf in het “neutrale” te komen. Maar een “interactieve avond” wilde ik het niet noemen. Mijn vriendinnen konden nog wel wat positieve punten van de avond noemen. Maar ik had gedurende de avond een aantal onvolledigheden in zijn pleidooi gehoord en had vooral zin om hem daarop te pakken. Bram mij ook, want hij maakte gedurende de avond nog zeker 3 x een opmerking, ten koste van mij.
De continue aanmatiging, waarmee Bram over anderen sprak, deden mij afvragen of hij wel genoeg “uit dienst” was getreden in zijn functie als psychiater.
Met een arrogante “bedankt voor de avond” en een even harde “graag gedaan” liep ik naar buiten.

Wilde ik laten zien vanavond, hoe goed ik het wist?  En dat ik prima mijn eigen mening kan vormen? Die ken ik wel van mezelf. Soms trek ik me dan terug, maar vaker reageer ik met BAM eroverheen!! Mijn proceswerk zit op het vader-kind stukje, “aanmatiging”, “voor de ander willen bepalen”.  

Daar zit mijn goed gewortelde trauma. 

Pfff Nyn, wat boeit jou het wat Bram vindt. Mijn man vroeg; waarom ben je gebleven? Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen en dan terugvallen in en op jezelf, daar zit je kracht. Deze vanavond lukte het even niet. En daardoor was de avond super geslaagd, thanks Bram voor de reminder! Wij vliegen nog even een stukje achter elkaar. 

Het stoppen van pijn en lijden op alle niveau’s ~ Het schoonmaken en het nieuwe starten. 

#systemisch
#trauma #bewijsdrang #goedgenoeg #familieopstellingen

Een hele week met je moeder!

Een hele week met je moeder!

Afgelopen week had ik mijn moeder van 76 een hele week voor mezelf. We zijn samen een weekje naar Griekenland geweest. Ik ben 48, het is 30 jaar geleden dat mijn moeder en ik, zolang met z’n 2n samen waren. Een week waarin ik nog meer over mezelf te weten ben gekomen, keihard heb gelachen, intens ontroerd was en de gelukkigste vrouw op aarde ben met deze moeder. Ik weet nog meer over waar ik vandaan kom, wat me heeft gevormd tot wie ik ben. En vooral; wat heb ik nodig om gelukkig te zijn.

Mijn moeders ouders ~ mijn opa en oma ~ zijn gescheiden toen zij 4 jaar was. Mijn oma verliet het haar nest, het was haar keuze om uit elkaar te gaan. Iets wat destijds totaal ongebruikelijk was. En iets wat mijn oma destijds ook direct het recht op al haar kinderen ontnam.
Mijn moeder haar 2 oudere broers en zus werden allemaal, ieder apart, “opgevangen” bij hun tantes en ooms in huis. Deze kinderen; mijn moeder, ooms en tante verloren daarmee in 1 klap, de veilige thuishaven van een vader en moeder, maar ook het samenzijn van broertjes en zusjes.
Mijn moeder “mocht” later terug naar haar moeder, kreeg een fijne en lieve stiefvader en later nog een halfzusje. Ze heeft vanaf die tijd nauwelijks nog contact met haar eigen vader. Haar broers en zus gingen mee met hun vader en kregen naar eigen zeggen, een ‘vreselijke” stiefmoeder, waarna ze niet meer over hun eigen moeder mochten praten.
Mijn moeder heeft als jong meisje altijd gevoeld dat haar moeder, niet altijd kon voldoen aan datgene waarvan mijn moeder dacht, dat een man nodig had.
Ze zegt, ik denk dat mijn stiefvader wat meer liefde en warmte nodig had. Ik had het gevoel hem te moeten verdedigen tegenover mijn moeder. Mijn stiefvader was heel erg lief voor ons, die verdiende ook wat meer liefde en warmte van mijn moeder.
Mijn moeder zegt, ik denk dat ik probeerde ervoor te zorgen dat mijn moeder (mijn oma) in ieder geval niet nog een keer het nest zou verlaten. Wat haar overigens niet gelukt is…
Dit deed ze door een lief, zorgzaam en een gemakkelijk kind te zijn en vooral héél zelfstandig. Toen ik haar vroeg; mam vanaf hoe oud ben jij voor jezelf gaan zorgen? Antwoord ze, eigenlijk vanaf mijn 4e al

Dit is voor mij heel herkenbaar; vanaf het moment dat mijn ouders zijn gescheiden (14), hebben mijn zus ik, mentaal voor onszelf gezorgd. En dat heeft mij een heleboel opgeleverd, ik ben superzelfstandig, kan mezelf overal redden en zet mij aan de andere kant van de wereld, ik krijg daar geen stress van. Mijn andere kant is; rust vinden > wanneer is goed ook goed genoeg. En… in hoeverre ben ik in staat om keuzes te maken, die alleen mijzelf dienen. Ruzie maken, ook zo’n dingetje, niet geleerd > kan ik nu wel 😊.
Na deze week met mijn moeder, weet ik dat het scheidingspercentage in mijn moederlijn, heel erg hoog ligt. Zeker voor die tijd. Ik wist dat niet, omdat ik gewoon nog nooit zo diep had gegraven. Gek genoeg geeft al deze informatie me een soort rust. Misschien wel en soort van “gedoogd” zijn. Ik weet het niet.
Ik ben in 2006 zelf gescheiden, ik geloof dat dit de moeilijkste keuze was uit mijn leven. Het was (net als mijn oma destijds) mijn keuze en het verdriet wat ik daarmee aanrichtte, voelde als zwaar. Ik had 2 jonge dochters en kreeg van mijn nieuwe (en huidige man) 2 kids erbij.
En ook ik kan mijn lieve meiden, mijn stiefdochter -en zoon niet behoeden ook dat stukje emotionele en mentale zelfstandigheid van een kind uit een gescheiden gezin. En stukje pijn die ik nooit weg kan nemen. Ik kan het wel zien, voelen en benoemen. Dat is het lot van een kind uit een gescheiden gezin. Ja, ook als je als ouders samen nog heel goed door 1 deur gaan.
Mijn jongste zoon, uit mijn 2e huwelijk, functioneert anders. Die neemt zijn keuzes vanuit een ander, innerlijk fundament, een ander soort vertrouwen. Net vanaf een iets ander platvorm. Ik zie dat en voel dat vooral ook. Daarin zie ik de overeenkomsten met mijn man. Die is ook uit een wat je noemt; stabiel gezin. Niet persé slechter of beter, gewoon anders.
Inmiddels kan ik steeds beter keuzes maken, waar ik gelukkig van wordt, maar soms nog wel wat zelfzuchtig voelen. Dat kantje van mij, is voor mijn moeder ~ die tot de dag van vandaag als verpleegkundige werkt en daarmee ALTIJD voor een ander is blijven zorgen ~ soms confronterend. Ik kan tegenwoordig mijn man het vuur aan de schenen leggen, confronterend of rete-kritisch zijn. Onze liefde zit zo diep, ik durf dat nu wel. Dat heeft hij me geleerd, maar als ik dat doe in het bij zijn van mijn moeder, is ze geneigd om te gaan lijmen. Lief zijn. Jij bent ook pittig hè Nyn. Jazeker mam, soms wel, maar dat heb ik niet van jou geleerd.
Als ik toch om dat net iets betere plekje in het restaurant vroeg of dat strandbedje precies schoof zoals zij het lekker en “zon-technisch” beter vond, voelde dat voor haar in eerste instantie als “teveel” gevraagd, maar uiteindelijk toch ook heel lekker.

Je bent geboren, dus je mag er zijn!

Organisatie opstellingen

Organisatie Opstellingen

Deze keer staat het blok “organisatieopstellingen” op de agenda. Leuk, dit is één van de blokken waar ik heel veel zin in heb en belangrijk is geweest in de keuze voor juist deze opleiding. (@academie voor Psychodynamica)

Ik heb een zakelijk kantje en saleskantje in mij. Ik ga goed op resultaat, overzicht, aftikken die handel. En een zorghart. Ik vind het fijn om iets voor de ander te kunnen betekenen en heb destijds met veel liefde de HBO-V gedaan en als verpleegkundige gewerkt.
Die 2 kanten maken we ook wel eens onzeker en onrustig. Waar past er nu bij me, waar hoor ik bij. Ik heb de afgelopen jaren geleerd, dat sommige dingen de tijd nodig hebben om zich te ontvouwen. Om je eigen processen in te gaan zien, en die inzichten en ontwikkelingen dan ook echt te gaan “leven”.
Enerzijds heb ik FotoHuys, sinds 2017 mijn eigen onderneming in vastgoedfotografie, dat zorgt voor de pegels en vrijheid. En daarnaast mijn ontwikkeling in mijn eigen praktijk als Systemisch Coach en Opsteller. Die eeuwige 2-deling in mij, #oorsprong > loyaliteit, komt nu ook weer oppoppen. Deze 2 tegenstellingen in bedrijven, zorgde het afgelopen jaar ook vaak voor onrust in mij. Moet ik FotoHuys niet laten gaan, om al mijn aandacht en tijd in mijn eigen praktijk te stoppen? Want daar kan ik pas echt betekenisvol zijn. Of kies ik juist helemaal voor FotoHuys, want daar zit mijn zekerheid.

In de afgelopen 2 opleidingsdagen heb ik het mogen opstellen. Wie zijn er partij; FotoHuys, Systemisch Coach, Privé en “ikke”. Privé hoort erbij, want deze kan van grote invloed zijn in de keuzes die je maakt in je eigen ontwikkeling.
De systeemeigenschappen Erkennen, Verbinding, Balans in geven en ontvangen, en Ordening gelden voor zowel Organisatie- als voor Familiesystemen.
Één van de essentiële verschillen is; een organisatie kan eindig zijn, daar kun je mee stoppen of uitstappen. En dat lukt met een familie niet. Die loert de hele tijd over je schouder mee.
En of je het nu leuk vindt of niet, je gezin van herkomst heeft onherroepelijk invloed op, hoe “jij” in je of de organisatie staat. Dat is ook een mooie om je te realiseren in je opvoeding. Onder het kopje; alsjeblieft mijn lieve kind, leuk voor later! En wat als je dan in een familiebedrijf werkt? Succes 😉

Voor beide systemen geld, dat de #oorsprong geëerd mag worden. En daar zat voor mij het inzicht van mijn opstelling.
Waar ik de afgelopen maanden al steeds meer rust ervaarde om mijn beide bedrijven naast elkaar te laten bestaan, viel het kwartje door mijn opstelling. FotoHuys was eerst! FotoHuys heeft Coaching mogelijk gemaakt. Door FotoHuys, kan ik mezelf ontwikkelen op een ander vakgebied. Ook financieel, FotoHuys betaald nu nog 😉 Coaching. En dat ik met volle teugen van mijn ontwikkeling als Systemisch Coach en Opsteller kan genieten, maakt FotoHuys mogelijk. En de balans tussen mijn beide bedrijven is in verhouding en steeds in te vullen naar mijn eigen wens. Het zat m nog in mijn eigen erkening.
“Ja” zeggen tegen alles wat FotoHuys mij oplevert. Ook als dat soms mentaal misschien wat minder uitdagend is. Ik omarm het helemaal, voel de innerlijke rust na de opstelling.

In een organisatie wordt de #bron of #oorsprong vaak vergeten.

Wie of wat heeft de oprichting van jouw bedrijf mogelijk gemaakt? Waar kwam het eerste geld vandaan? Wat was het doel en wat waren de eerste producten?  Daarnaast, wie horen er allemaal bij en wie draagt de meeste verantwoordelijkheid? Wie heeft er aanzien, of gevoelsmatig het meest te zeggen en wie doet dat dan ook? Hoe is de balans van geven en ontvangen in jouw organisatie? Is deze meer geneigd om te geven of juist te ontvangen? Weet jij het allemaal in jouw organisatie? Ik ben heel nieuwsgierig 😊!

Het was weer een feestje om te mogen leren van @nicolevanleeuwen en @marlouvanmaagdenburg.

Nu al zin in het volgende blok; Familielot, dader(s) en slachtoffer(s)!

De loyaliteit naar je beide ouders

De loyaliteit naar je beide ouders

De kerst komt er weer aan en de “verdeling” van de kinderen is hopelijk al eerlijk geregeld. Niet helemaal naar ieders zin, want tja je hebt je bloedjes toch het liefste de hele kerst om je heen. En dat geldt voor het kind ook, dat is het lot van een kind uit een gescheiden gezin. 

In mijn vorige blog schreef ik over samengestelde gezinnen en over de liefde waaruit een samengesteld gezin ontstaat. En over het soms complexe bestaan van de kinderen, die meevaren op de rivier van een samengesteld gezin. Het loyaal kunnen en durven zijn als kind naar je beide ouders, of ze elkaar nu wel of niet meer aardig vinden. 

De ontwikkeling en acceptatie van het geheel zit uiteindelijk toch in jezelf. Gedurende je kindertijd ben je overgeleverd aan de intenties van je ouders. De letterlijke tijd die ze met jou, als jong kind doorbrengen. De meningen en oordelen over elkaar als gezamenlijke ouders, die voor een jong kind altijd voelbaar zijn. En dan als puber, waarin je in alle veiligheid en zonder consequenties voor de keuze die je maakt, al iets meer ruimte zou moeten krijgen om zelf te mogen kiezen bij welke ouder je bent. En je eigen identiteit te ontwikkelen aan de hand van de voorbeelden die je van je ouders krijgt. 

Welke “echte” ruimte krijgt jullie kind van jou om de andere ouder helemaal te leren kennen en tot zijn vader of moeder aan te mogen nemen? 

Wat ik vaak voel bij ouders, dat ze het toch een beetje spannend vinden om deze ruimte helemaal “vrij” te laten. Want wat als jouw zoon of dochter het heerlijk heeft bij de andere ouder? Ga je dan net iets harder werken? 
Lieve ouders, kinderen houden in hun diepste binnen precies evenveel van jullie beide. Ja, ook als je een lul of heks van een ex hebt! 
Het helpt ze enorm om dat te zeggen en ook steeds te blijven herhalen. Lief kind, ik weet dat jij van ons evenveel houdt en dat is andersom ook zo! En wij houden beide precies evenveel van jou. 
Soms lijkt het door allerlei gebeurtenissen in je leven niet waar te zijn, en voelt het anders. Neem van mij aan, het is toch wel waar. Die diepe liefde voor je kind, maar ook voor je vader en moeder, zit er gewoon gratis bij je geboorte ingebakken, super chill!

Het kan natuurlijk wel zijn dat een of beide ouders zijn afgehaakt, ergens gedurende jouw opgroeien. Zo ook mijn vader. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, ik heb hem eigenlijk vanaf mijn 14e niet echt serieus meer genomen, door de keuzes die hij destijds maakte. Maar ook door mijn enorme loyaliteitsgevoel naar mijn moeder. Haar verdriet en gekwetst zijn, was voor mij als kind vaak voelbaar. En niet omdat mijn moeder een verdrietige vrouw is, juist niet! Ze is dapper, slim, open, leergierig, vrolijk een echte doorzetter en vooruitkijker. Maar wel ook een beetje een wegwuiver… Als je mijn vriendinnen vraagt naar mijn vader, zullen ze niet echt een positief beeld van hem schetsen. Allemaal door mijn aangeleverde informatie. 

En wat merk ik nu in mijn huidige leven van het stukje, ik noem het maar;  “aangestuurde” loyaliteit? Één van de dingen waar ik best een beetje moeite mee heb, ik 100% voor mezelf kiezen. Ik ben vaak geneigd om de ander te laten kiezen en dan vind ik het wel prima. Laat ik over mij heen lopen? Zeker niet, maar zover laat ik het ook niet komen. Want dan heb ik een ander pad gekozen of het met een grapje afgedaan. Ik kan er ook niet zo goed tegen als er conflicten zijn. Ik ben gauw geneigd om het op te willen lossen, zodat iedereen blij is. Ik sluit sociaal gezien makkelijk aan bij alle laagjes die onze mensheid kent, flexibel of een “wuivend rietje”? Help…
Ik ben heel zelfstandig, of moet ik zeggen; ik red mezelf wel en hoef daarvoor en daardoor niemand lastig te vallen? Ai…
Ik maak het graag mensen naar de zin, en kan dit soms minder goed ontvangen, dat voelt niet altijd 100% comfortabel. Door mijn grote liefde Arwin, heb ik dit wel geleerd! En de inzichten in; het hoe werk ik nu eigenlijk, komen nog dagelijks op mijn pad. 
Ik zie ook de verschillen in onze eigen kinderen. De oudste 4, opgegroeid in ons samengestelde gezin en onze jongste zoon opgroeiend in ditzelfde gezin. Hij maakt op een andere manier zijn keuzes vanuit een andere basis.

Mijn afgelopen 2 opleidingsdagen van de systemisch jaaropleiding “familieopstellingen” aan de academie van Psychodynamica, stonden in het kader van;
– helen moederwond en helen vaderwond. Klinkt wel een beetje zwaar en ongrijpbaar toch? Maar wat 2 toffe dagen. Ik ben wederom onder de indruk van de kracht van het opstellen en de inzichten die het geeft. Mijn beide ouders staan op dit moment op hun eigen plek in mijn systeem, ik ben trots op ze en ze dankbaar voor alles wat ze bewust en onbewust in mij hebben gestopt. Dit was de bedoeling. Wat het “helen” me heeft opgeleverd, daarover in mijn volgende blog meer!

Ben je nieuwsgierig naar wat een opstelling voor jou kan doen? 
Bel of stuur een berichtje dan gaan we samen op onderzoek!

Liefs Nynke

Samengestelde gezinnen

Samengestelde gezinnen

In deze blog zal ik mijn gevoel en visie weergeven over; het wonen als kind en het begeleiden als ouder van een kind, dat opgroeit in een samengesteld en/of gescheiden gezin.

Als kind brengt het opgroeien in samengestelde gezinnen positieve aspecten en ook uitdagingen met zich mee. Mijn huidige man Arwin, heb ik leren kennen toen mijn dochters 3 en 1 waren. Hij had destijds een meisje van 1 en een jongen van een aantal maanden. 
We hebben samen nog een zoon gekregen. We zijn ondertussen 17 jaar een samengesteld gezin, waarvan 11 jaar gelukkig getrouwd. Onze meiden zijn nu 20, bijna 19 en 18 en wonen samen op kamers in één huis. De jongens zijn 17 en 11. Mijn stiefzoon woont afwisselend één week bij zijn moeder en één week bij ons.

Samengestelde gezinnen ontstaan uit iets moois

Liefde tussen 2 partners die samen door het leven willen gaan. Maar het brengt ook complexe situaties met zich mee. 

Elk samengesteld gezin heeft zijn eigen, specifieke invulling en balans te vinden voor alle levens- en opvoedaspecten. Want hoe ga je ermee om dat je als bonusouder volledig meedraait in de opvoeding, maar niet aanschuift bij de 10-minutengesprekken? Of wanneer je strikt bent met schermtijd en de hoeveel die je kind mag snoepen terwijl je ex-partner daar andere regels over heeft? Of jij net met je puber hebt afgesproken dat er voor zijn of haar 16egéén alcohol wordt genuttigd en je ex-partner een heel ander idee heeft over het volwassen worden? 

Mijn ouders scheidden toen ik 14 jaar was. Vanaf dat moment heb ik mijn vader gevoelsmatig, niet heel serieus meer genomen. Hij kreeg een vriendin van destijds 19 jaar en zette daarmee, voor mijn gevoel, mijn moeder, mijn zus en mij volledig buitenspel. Maar in mijn binnenste ik, was ik nog steeds trots op hem. Dat heb ik tot een paar jaar geleden, nog nooit uitgesproken. 

Met het opgroeien in een gescheiden en/of samengesteld gezin word je als kind in een situatie gedwongen, die eigenlijk nooit compleet voelt. Dat heeft overigens niks te maken met de hoeveelheid liefde die je voor een stiefkind/ouder/broer/zus kunt hebben. 

Dat “onnatuurlijke en niet complete’, daar moet je wel iets mee. Kinderen zijn van nature loyaal naar hun beide ouders, welke keuze deze ouder ook gemaakt heeft. En kinderen zijn geneigd om het ouders naar de zin te maken, de boel te willen fixen. Voor elke ouder, maar zeker ouders die leven in gescheiden en of samengestelde gezinnen, is het daarom belangrijk om spanningen in het systeem ‘aan te kijken’. Want anders gaan de kinderen de boel willen fixen terwijl je ze juist niet met nóg een emotionele taak wilt opzadelen. Daar waar het lijkt alsof kinderen geweldig flexibel zijn, zit er vaak ook een ander kantje. Meegaand? Een wuivend rietje? 

Zoals je als ouders vaak in liefde voor elkaar hebt gekozen, is het meestal een hele opgave om je dit nog te realiseren, als je uit elkaar gaat. En daarmee is je oordeel onmiddellijk voelbaar voor een kind. Is dit logisch? Zeker weten… Is dit helpend? …

Waar sta jij als mens in je eigen systeem van herkomst. En welke plek neem je in, in je eigen huidige gezinssysteem? 
Mag jullie kind loyaal zijn naar jou als jouw ex-partner?

Ik lever een geweldig aandeel in de statistieken, mijn opa en oma waren gescheiden, mijn eigen ouders en ik. Heb ik de illusie dat mijn 5 kinderen de “ever love” vinden? Ik draag het groots naar ze uit, scheelt een hoop gedoe!

Ik doe één op één opstellingen. Een opstelling is een methode om je eigen plek in je systeem vaak onmiddellijk zichtbaar en voelbaar te maken. Mocht je hier graag eens zonder oordeel over willen sparren, voel je vrij om contact met mij op te nemen.