Hoe goed kun jij verwachtingen bijstellen in het moment en daar oké mee zijn?
Nou ik ging eergisteren dus echt compleet de mist in… ik was met 2 vriendinnen bij een lezing van @brambakker over: ~Trauma’s die niet van jou zijn~.
Ik had er zin in en was vooral benieuwd naar zijn manier van “aanvliegen” op dit onderwerp. Na een vrij korte, staccato intro van de mevrouw van de locatie gingen we van start. Het zou een interactieve avond worden.
Bram deelde zijn ervaringen en bevindingen als psychiater uit zijn verleden en maakte ons er veelvuldig op attent dat de pillen van de industrie niet de oplossing zijn van een trauma. Daar ga ik helemaal in mee. Maar na een half uur hierover, merkte ik dat ik afhaakte en vooral een beetje geïrriteerd werd door het hameren van Bram op de nadelen van antipsychotica en het verdienmodel van de farmaceutische industrie.
Hij zei er wel bij, dat in sommige gevallen antipsychotica of cognitieve gedragstherapie dan ook wel een oplossing kon zijn. Maar de boodschap was duidelijk.
Toen iemand anders in de zaal een opmerking maakte over het bovenstaande, dat het allemaal wel een beetje lang duurde en ze dacht dat ze voor iets anders was gekomen vanavond, kon ik los.
Ik weet niet wat me bezielde, maar ik vond ook dat we nu wel genoeg onderricht waren over de farmaceutische industrie. Ik kwam voor het onderwerp; “Trauma’s die niet van jou zijn” toch.
Dus hup, daar ging ik… Ja Bram, ik vind dat we jouw mening nu ook wel genoeg hebben gehoord over de industrie. Het gaat hier nu al een half uur over, kunnen we door? Ik ben helemaal afgehaakt. We zitten hier met een zaal vol weldenkende mensen, die het afzeiken van het één niet nodig hebben voor een gefundeerde mening over het ander toch?
Ai helemaal niet aardig natuurlijk en totaal onnodig. En als Bram daar de vertaalslag naar Trauma, met grote T of kleine T had gemaakt, dan was hij de koning geweest.
Maar Bram reageerde onmiddellijk door te zeggen dat HIJ daar toch ook maar z’n best stond te doen (kleine jongetje?) en dat ik hem aan z’n moeder deed denken.
Dankjewel Bram, jij deed mij aan m’n vader denken!
Dat laatste heb ik niet gezegd, dat inzicht kwam iets later.
Ik werd enorm getriggerd door deze man. De veel te lange intro en zijn belerende manier van spreken. Nu deed ik dus exact hetzelfde terug, door hem op z’n nummer te zetten en te zeggen wat ik ervan vond.
Waarom bleef ik niet gewoon achterover leunen op die kutklapstoelen, in m’n volwassen Nynke positie? Wat gebeurde daar? Mijn hele lijf reageerde, ik kreeg rode wangen en zweet onder m’n oksels. Bij welke betweter was ik hier aanbeland, dat wilde ik tegen hem schreeuwen.
Het lukte me redelijk om weer met mezelf in het “neutrale” te komen. Maar een “interactieve avond” wilde ik het niet noemen. Mijn vriendinnen konden nog wel wat positieve punten van de avond noemen. Maar ik had gedurende de avond een aantal onvolledigheden in zijn pleidooi gehoord en had vooral zin om hem daarop te pakken. Bram mij ook, want hij maakte gedurende de avond nog zeker 3 x een opmerking, ten koste van mij.
De continue aanmatiging, waarmee Bram over anderen sprak, deden mij afvragen of hij wel genoeg “uit dienst” was getreden in zijn functie als psychiater.
Met een arrogante “bedankt voor de avond” en een even harde “graag gedaan” liep ik naar buiten.
Wilde ik laten zien vanavond, hoe goed ik het wist? En dat ik prima mijn eigen mening kan vormen? Die ken ik wel van mezelf. Soms trek ik me dan terug, maar vaker reageer ik met BAM eroverheen!! Mijn proceswerk zit op het vader-kind stukje, “aanmatiging”, “voor de ander willen bepalen”.
Daar zit mijn goed gewortelde trauma.
Pfff Nyn, wat boeit jou het wat Bram vindt. Mijn man vroeg; waarom ben je gebleven? Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen en dan terugvallen in en op jezelf, daar zit je kracht. Deze vanavond lukte het even niet. En daardoor was de avond super geslaagd, thanks Bram voor de reminder! Wij vliegen nog even een stukje achter elkaar.
Het stoppen van pijn en lijden op alle niveau’s ~ Het schoonmaken en het nieuwe starten.
#systemisch
#trauma #bewijsdrang #goedgenoeg #familieopstellingen