Een hele week met je moeder!

Afgelopen week had ik mijn moeder van 76 een hele week voor mezelf. We zijn samen een weekje naar Griekenland geweest. Ik ben 48, het is 30 jaar geleden dat mijn moeder en ik, zolang met z’n 2n samen waren. Een week waarin ik nog meer over mezelf te weten ben gekomen, keihard heb gelachen, intens ontroerd was en de gelukkigste vrouw op aarde ben met deze moeder. Ik weet nog meer over waar ik vandaan kom, wat me heeft gevormd tot wie ik ben. En vooral; wat heb ik nodig om gelukkig te zijn.

Mijn moeders ouders ~ mijn opa en oma ~ zijn gescheiden toen zij 4 jaar was. Mijn oma verliet het haar nest, het was haar keuze om uit elkaar te gaan. Iets wat destijds totaal ongebruikelijk was. En iets wat mijn oma destijds ook direct het recht op al haar kinderen ontnam.
Mijn moeder haar 2 oudere broers en zus werden allemaal, ieder apart, “opgevangen” bij hun tantes en ooms in huis. Deze kinderen; mijn moeder, ooms en tante verloren daarmee in 1 klap, de veilige thuishaven van een vader en moeder, maar ook het samenzijn van broertjes en zusjes.
Mijn moeder “mocht” later terug naar haar moeder, kreeg een fijne en lieve stiefvader en later nog een halfzusje. Ze heeft vanaf die tijd nauwelijks nog contact met haar eigen vader. Haar broers en zus gingen mee met hun vader en kregen naar eigen zeggen, een ‘vreselijke” stiefmoeder, waarna ze niet meer over hun eigen moeder mochten praten.
Mijn moeder heeft als jong meisje altijd gevoeld dat haar moeder, niet altijd kon voldoen aan datgene waarvan mijn moeder dacht, dat een man nodig had.
Ze zegt, ik denk dat mijn stiefvader wat meer liefde en warmte nodig had. Ik had het gevoel hem te moeten verdedigen tegenover mijn moeder. Mijn stiefvader was heel erg lief voor ons, die verdiende ook wat meer liefde en warmte van mijn moeder.
Mijn moeder zegt, ik denk dat ik probeerde ervoor te zorgen dat mijn moeder (mijn oma) in ieder geval niet nog een keer het nest zou verlaten. Wat haar overigens niet gelukt is…
Dit deed ze door een lief, zorgzaam en een gemakkelijk kind te zijn en vooral héél zelfstandig. Toen ik haar vroeg; mam vanaf hoe oud ben jij voor jezelf gaan zorgen? Antwoord ze, eigenlijk vanaf mijn 4e al

Dit is voor mij heel herkenbaar; vanaf het moment dat mijn ouders zijn gescheiden (14), hebben mijn zus ik, mentaal voor onszelf gezorgd. En dat heeft mij een heleboel opgeleverd, ik ben superzelfstandig, kan mezelf overal redden en zet mij aan de andere kant van de wereld, ik krijg daar geen stress van. Mijn andere kant is; rust vinden > wanneer is goed ook goed genoeg. En… in hoeverre ben ik in staat om keuzes te maken, die alleen mijzelf dienen. Ruzie maken, ook zo’n dingetje, niet geleerd > kan ik nu wel 😊.
Na deze week met mijn moeder, weet ik dat het scheidingspercentage in mijn moederlijn, heel erg hoog ligt. Zeker voor die tijd. Ik wist dat niet, omdat ik gewoon nog nooit zo diep had gegraven. Gek genoeg geeft al deze informatie me een soort rust. Misschien wel en soort van “gedoogd” zijn. Ik weet het niet.
Ik ben in 2006 zelf gescheiden, ik geloof dat dit de moeilijkste keuze was uit mijn leven. Het was (net als mijn oma destijds) mijn keuze en het verdriet wat ik daarmee aanrichtte, voelde als zwaar. Ik had 2 jonge dochters en kreeg van mijn nieuwe (en huidige man) 2 kids erbij.
En ook ik kan mijn lieve meiden, mijn stiefdochter -en zoon niet behoeden ook dat stukje emotionele en mentale zelfstandigheid van een kind uit een gescheiden gezin. En stukje pijn die ik nooit weg kan nemen. Ik kan het wel zien, voelen en benoemen. Dat is het lot van een kind uit een gescheiden gezin. Ja, ook als je als ouders samen nog heel goed door 1 deur gaan.
Mijn jongste zoon, uit mijn 2e huwelijk, functioneert anders. Die neemt zijn keuzes vanuit een ander, innerlijk fundament, een ander soort vertrouwen. Net vanaf een iets ander platvorm. Ik zie dat en voel dat vooral ook. Daarin zie ik de overeenkomsten met mijn man. Die is ook uit een wat je noemt; stabiel gezin. Niet persé slechter of beter, gewoon anders.
Inmiddels kan ik steeds beter keuzes maken, waar ik gelukkig van wordt, maar soms nog wel wat zelfzuchtig voelen. Dat kantje van mij, is voor mijn moeder ~ die tot de dag van vandaag als verpleegkundige werkt en daarmee ALTIJD voor een ander is blijven zorgen ~ soms confronterend. Ik kan tegenwoordig mijn man het vuur aan de schenen leggen, confronterend of rete-kritisch zijn. Onze liefde zit zo diep, ik durf dat nu wel. Dat heeft hij me geleerd, maar als ik dat doe in het bij zijn van mijn moeder, is ze geneigd om te gaan lijmen. Lief zijn. Jij bent ook pittig hè Nyn. Jazeker mam, soms wel, maar dat heb ik niet van jou geleerd.
Als ik toch om dat net iets betere plekje in het restaurant vroeg of dat strandbedje precies schoof zoals zij het lekker en “zon-technisch” beter vond, voelde dat voor haar in eerste instantie als “teveel” gevraagd, maar uiteindelijk toch ook heel lekker.

Je bent geboren, dus je mag er zijn!